In 1995 stonden er duizenden mensen in de rij bij de release van Microsoft Windows 95. In 1995 was de wereld nog heel veel groter dan nu, omdat er nog geen sprake was van internet op de manier zoals we dat nu kennen en gebruiken, maar je kon wel voelen dat er wat stond te gebeuren. We stonden aan het begin van iets nieuws, van iets groots. In 1995 betaalden we natuurlijk gewoon nog met de gulden maar de einddatum daarvan was wel al bekend. We luisterden naar Clouseau, naar 2Unlimited en de eerste hit van Guus Meeuwis en Flippo’s zaten voor het eerst in zakken chips.
In 1995 werkte ik als 17 jarige bediende een zomer op Terschelling. Het eiland waar ik iets speciaals mee heb. Afgelopen weekend was ik er weer terug, met een groep medewerkers van een uitzendbureau uit Amsterdam. Zij volgden daar een trainingsprogramma waarbij ik betrokken ben. Het bijzondere van deze groep was dat het merendeel van hen is geboren in 1995. Zij zijn nu achttien jaar oud. Zij zijn generatie NU!
Een generatie die alles van voor pak ‘m beet 2001 gelul vindt. En terecht. De eerste generatie die is groot gebracht in een tijd waarin informatie niet exclusief meer was, en die gewend is dingen gewoon zelf te doen. En dat doen ze! Het viel me op dat het werken met deze mensen een hele andere aanpak vraagt dan een groep van een jaar of tien ouder. Het is een generatie die zich niets wijs laat maken, en het vanzelfsprekend vindt dat je je passie en talenten volgt. En daar de mogelijkheden niet alleen voor krijgt, maar gewoon grijpt. Omdat zij beter begrijpen dan wie dan ook: Alles is mogelijk!
Niet helemaal toevallig dus wat er in het avondprogramma gebeurde. In Café de Groene Weide, beter bekend als Hessel, zingt de kroegbaas al vele jaren iedere avond zijn liedjes. In min of meer dezelfde volgorde, op min of meer dezelfde manier. In ieder geval sinds 1995, want toen was ik er voor het laatst, maar waarschijnlijk al veel langer. In dit café, klom in de pauze van Hessels optreden een deelnemer van onze training op het podium en overlegde even met de zanger. Hij nam microfoon en gitaar over, introduceerde zichzelf aan de met 300 man gevulde zaal, en speelde in twee songs het dak van de kroeg. Een onvergetelijk moment!
Een andere deelnemer, een getalenteerde fotografe, legde niet alleen dit optreden vast, maar maakte een sfeerimpressie van het hele weekend om die de maandag na het weekend al via facebook en dropbox te delen met iedereen. Was dat zo afgesproken? Nee, dat deed ze gewoon. In gesprekken met deze mensen verdwenen alle donkere wolken in mijn hoofd als sneeuw voor de zon. Het geeft me hoop voor een mooie toekomst. Tegelijkertijd voelde ik een soort plaatsvervangende schaamte. Toen ik een van de mensen vertelde hoe veel vertrouwen ik heb in al deze jonge mensen, zei hij: ‘Dat zou ik ook maar hebben, want jullie hebben er wel een zootje van gemaakt!’ En hij heeft gelijk. Maar dat ik bij ‘jullie’ hoor, vond ik een onplezierige openbaring…
De komende jaren komen er generaties aan die de wereld pas echt op z’n kop gaan zetten. Zij gaan met nieuw elan aan de slag met alle vraagstukken waar wij al jaren niet uitkomen. Ik vermoed dat dat gepaard zal gaan met een pragmatiek, een rücksichtslosheid en realiteitszin die zijn weerga niet kent. Ik weet wel zeker dat dit niet zal gaan over de vraag of mensen met die subsidie gestolen hebben wel of niet recht hebben op wachtgeld, en ook niet over het aantal maanden de AOW leeftijd moet opschuiven.
De generatie NU gelooft niet meer in de noodzaak op ieder gebied aangehaakt te blijven. Is selectief in deelname, kijkt haast geen televisie en kan bijna alles zelf, op een andere manier. Ze zijn in bijna alles minder afhankelijk dan vorige generaties en zijn in staat zelf meningen, oplossingen en gedachten te vormen. ‘Omdat dat nu eenmaal zo is’ is voor hen geen argument. Het definitieve einde van heilige huisjes is in zicht. Wat een heerlijk vooruitzicht. En eigenlijk begon dat allemaal in 1995!
