Voor afgelopen vrijdag stond er al een week of acht een dinerafspraak met een goede vriendin in mijn agenda. Was er iets speciaals? Nee, maar eerder lukte het ons niet een datum te vinden die voor ons allebei nog vrij was. Omdat ik zo op tijd was probeerde ik te reserveren bij een van de populairste restaurants van de Jordaan, dat meestal vol gereserveerd is. Ik maakte een reservering via de website, en kreeg een mail terug:
Beste Wouter Verkerk,
Helaas kunnen wij uw reservering voor aangevraagd tijdstip op die datum niet aannemen.
Wij moeten onze reserveringen enigszins spreiden over de avond om te voorkomen dat iedereen tegelijk komt waardoor men lang op de bediening of gerechten zou moeten wachten.
Het door u aangevraagde tijdstip is reeds volgeboekt. Op dit moment hebben wij eerder en later op de avond nog enkele tafels beschikbaar.U kunt hiervoor het beste even telefonisch contact met ons zoeken tussen 15:00 en 24:00 uur.
Toen ik deze mail ontving was het 10 uur in de morgen. Ik heb er die dag niet meer aan gedacht het restaurant te bellen, en de dag erna ook niet. Pas een week later weer, toen ik de email weer tegenkwam. Maar toen was het 11.00 in de morgen. De ergernis aan het feit dat ik niet een reservering kon maken wanneer ik wilde, en wanneer ik dat deed ik moest terugbellen, maar meer nog dat ik dat steeds vergat, leidde er uiteindelijk toe dat we ergens anders hebben gegeten.
Een ontzettend aardig ander restaurant op de Leidse Gracht. De voorgerechten op de kaart waren slim ingedeeld en helemaal naar de trend van vandaag waarin we veel verschillende dingen willen proeven, en zelf de keuze willen maken. Alsjeblieft. Een lijst met 14 kleine voorgerechtjes, kies er zelf maar drie uit en die vormen je voorgerecht. Top. Daarna pasta. ‘We zijn een beetje vernederlandst meneer, de pasta is een hoofdgerechtportie en daarna heeft u echt voldoende’. Jammer, want ik wilde eigenlijk wel een stukje vlees na de pasta. Toch viel de keuze op pasta, met lam, dat dan weer wel.
De aankleding, de locatie, de wc’s waarvoor je eerst half door de keuken moet, het idee achter de kaart, de prijs, allemaal heel charmant. Het eten heel eenvoudig maar prima op smaak. De wijn, geweldig! Wat een smaak, wat een onbekende druif, want een mooie prijs/kwaliteit.
De bediening? Reactief, niet echt gastgericht, niet alert bij welkom, jassen, lege glazen en het ergste, letterlijk hangen aan de bar als zij het gevoel hadden dat er even niets te doen was… Dat geeft voor mij toch een beetje een gekke sfeer in de zaak: Twee obers die voorovergebogen met een hand onder de kin en een elleboog op het buffet leunen. Daar snap ik nou echt helemaal niks van. Ik heb ook weleens geen zin hoor, en ben ook weleens moe, maar als ik dan toch ben, kan ik het maar beter goed doen.
Jammer, want juist wat betreft beleving en en originaliteit moest het beste nog komen. Bij de koffie kregen wij bij wijze van friandises een Suikerspin. Echt. Een Suikerspin! Wat een uitsmijter. Origineel en lekker. Dat maakte een hoop goed, maar niet alles. En ik dacht: Waarom nou niet, ze waren er tóch!
