Wekelijks ontvang ik mails met schrijnende verhalen over medewerkers, over werkgevers, over gasten, over leveranciers, over supermarktzegeltjes, over… Ja over wat eigenlijk niet? in de afgelopen jaren heb ik langzaam de conclusie getrokken dat de horeca een branche is die misschien wel een beetje extra gevoelig is voor een combinatie van domme pech en onhandige omstandigheden. Veel ellende wordt veroorzaakt door het misbruik van het veel te grote hart van horecamensen en hun behoefte het iedereen naar de zin te maken. ‘Waarom heb je daar je handtekening onder gezet?’ ‘Ach schat, die man doet ook maar gewoon zijn werk, hij zei dat het zo goed was.’
Kleine lettertjes
Heel vaak heeft het te maken met kleine lettertjes, te goed vertrouwen en overschatting van eigen kennis en kwaliteiten. Te laat hulp vragen, schaamte en soms een slappe rug. Het ouderwetse horecaleven is gezellig maar soms ook gewoon aardedonder, kil en ongezond.
In columns, blogs en quotes heb ik het vaak met opzet over ‘horecamensen.’ Niet over werkgevers en werknemers. In de meeste gevallen werken zij namelijk gewoon schouder aan schouder met elkaar samen en ontstaan er banden voor het leven. De klassieke tegenstellingen tussen werknemers en werkgevers zijn op de meeste plekken verdwenen. Teams zijn er voor in de plaats gekomen en een ‘baas’ heeft in zo’n team een natuurlijke plaats.
Hulp en verstandig advies
Horecamensen lijken allemaal een beetje op elkaar, herkennen veel bij de ander en zijn, zeker als het erop aan komt, bereid elkaar te helpen. Hulp geven is vaak veel makkelijker dan hulp vragen voor hen, dat is echt een valkuil. Toch is dat wat ze vaak wel goed kunnen gebruiken. Een beetje hulp. Ze hebben behoefte aan verstandige oplossingen, gedegen adviezen, hulp bij lastige kwesties en een gids die de nieuwe tijden verkent.
Zo hebben veel ondernemers veel te laat gezien wat de effecten op hun bedrijf zijn van nieuwe generaties medewerkers, ZZP-ers, nieuwe wetgeving, boekingsplatforms, reviewsites, online tools, oneerlijke tankzegel acties, AIRBN, Blurring, no-show, rook en drankverbod.
En medewerkers die te kampen hebben met werkdruk, (seksuele) intimidatie, pensioenvragen, schulden, gezondheidskwesties, alcoholproblemen, blessures, verlof, concurrentie van ZZP-ers, ‘kan dat allemaal zomaar?’ Rare werktijden, veel te laag loon, gekke constructies… Ook zij hebben hulp nodig.
Horecamensen schreeuwen op hulp
Horecamensen schreeuwen om hulp en om oplossingen. Te beginnen met een dialoog tussen hun vertegenwoordigers (bonden en werkgevers) en eindelijk een CAO. Een afspraak maken voor een kop koffie tussen deze partijen duurde een paar maanden en voor je het wist was het toen vakantie… En toen… ‘O wacht’ zei vandaag KHN ‘Jullie willen loonontwikkeling?? Nee hoor, dat gaan we niet doen!’ En we zijn weer terug bij af. Een spel. Met als tussentijds resultaat:
- Negentigduizend horeca vacatures
- De slechtst betaalde branche van Nederland
- Een zwaar beschadigd imago
- Bovengemiddeld veel medewerkers met alcohol- en gezondheidsproblemen
- Ongeschoolde mensen zonder kennis van zaken die met hun vieze handen het eten bereiden van onwetende burgers
- Cowboys die de stuurloze branche kapen om snel geld te maken (‘er is toch geen cao! Olé!)
- En nog steeds geen CAO
KHN en FNV Horeca
Afgelopen zomer werkte ik met de mensen van FNV Horeca samen aan een boek met de titel: ‘Horeca verdient beter’. Ik presenteerde het op de dag van de Horecamedewerker (die wat betreft inhoud net zo goed door FNV Horeca en KHN samen georganiseerd had kunnen worden) aan een aantal horeca ondernemers die allemaal aan de publicatie meewerkten. Ik leerde een groep FNV Horeca mensen kennen met een hart voor horeca, een hart voor mensen.
De afgelopen jaren werkte ik vaak samen met KHN, allemaal mensen met een hart voor horeca, voor mensen. Goede ondernemers, ondernemende werknemers, leuke regiomanagers. Allemaal doordrongen van het feit dat gastvrijheid (mijn onderwerp) alleen maar echt gastvrij kan zijn als je zelf het goede gastvrije voorbeeld geeft aan je medewerkers. Samen met KHN leden dacht ik mee over de zaken rond personeelstekort en beloning, hele zinnige open discussies.
Ik snap niet waarom niet al deze leuke mensen met elkaar aan tafel hebben gezeten bij de CAO onderhandelingen. Dan was het allemaal vast goed gekomen. Horecamensen gunnen elkaar iets, denken vooral ook aan de ander en zorgen dat het goed komt. Al was het maar voor de gast! Kom op! Help die branche nou, SAMEN!
