Robin heeft vandaag met zijn team een vergadering om de puntjes weer op de i te zetten. Hij is geïnspireerd geraakt tijdens een paar mooie trips in binnen- en buitenland, heeft nieuwe ideeën over moderne horeca en wil een paar dingen inpassen in zijn eigen restaurant. Hij is gespannen, vindt dat dingen anders moeten maar voelt de bui van weerstand en hakken in het zand alweer hangen. Waarom lukt het hem toch niet grip en het voordeel van de twijfel van zijn mensen te krijgen? Soms voelt hij zich als een schooljongen die de kleren die hij graag wil dragen maar niet krijgt van zijn ouders. Het voelt alsof hij geen controle heeft en dat frustreert hem.
Vega? Onze gasten zijn geen konijnen!
Telkens als hij iets oppert, laat hij zich overvallen door een stortvloed aan tegenwerpingen: ‘Dat werkt hier tóch niet, het is hier geen Amsterdam!’ ‘Vega? Onze gasten zijn geen konijnen!’ ‘Water komt uit de kraan, ik ga echt geen flessen verkopen.’ ‘Onze gasten zien ons aankomen, die gaan echt niet ineens betalen voor friet, die zit er an twintig jaar gratis bij…’ ‘Ik zou niet weten wat er mis is met deze bedrijfskleding.’ Steeds blijft bijna alles bij wat het was en wordt het bedrijf links en rechts ingehaald door nieuwe bedrijven in de omgeving die wél in staat zijn te ontwikkelen en zich aan te passen aan de nieuwe tijd.
Eigelijk viel tot nu toe ieder voorstel tot verandering dat hij inbracht in verkeerde aarde. Martin, een bevriende ondernemer die hij kent via KHN, heeft hem tijdens een uitstapje voor ondernemers aan het denken gezet. Hij stelde eigenlijk maar één echte vraag: ‘En hebben zij zelf weleens een idee?’ En toen Robin even stil bleef volgde een tweede vraag waarop Martin eigenlijk geen antwoord verwachtte: ‘Robin, waar haal jij toch het idee vandaan dat je alles in jouw zaak met je hele team democratisch en unaniem moet besluiten? Misschien heb ik iets gemist, maar jíj bent toch de eigenaar?’
We doen dit sámen!
Robin is in de afgelopen jaren doorgeslagen in zijn drang alles maar te overleggen. Hij heeft het steeds maar over zijn MT alsof het niet over een restaurant maar over een beursgenoteerd bedrijf gaat. Martin heeft hem uitgelegd dat zijn team misschien eerder bang, dan tegen is. In plaats van zijn team te leiden en mee te nemen, heeft Robin zijn team leidinggevenden steeds verantwoordelijk gemaakt voor dingen die hij zélf moet doen. Hij bleef maar benadrukken: ‘Wij doen dit sámen!’ En toen Martin hem vroeg of hij zijn team ooit had gevraagd of zij het ook echt samen met Robin wilden doen, bleef het andermaal stil. ‘Jij bent de ondernemer Robin, niet zij. Jij moet de beslissingen maken, de koers uitzetten, het beleid bepalen en het team in staat stellen topprestaties te leveren. Ieder zijn taak!’
En dat gaat Robin vandaag vertellen. Hij heft het MT op, wordt weer zelf verantwoordelijk voor het concept, gaat vaker evalueren en gaat het team helpen beter te worden. Niemand weet het nog, behalve Marieke. Robin heeft bij zijn restaurantmanager al even tipje van de sluier opgelicht om haar reactie te peilen. En die reactie bevestigde wat Martin had proberen te zeggen. Marieke was opgelucht, er viel een last van haar schouders. Ze had belooft het nog even voor zich te houden.
Geen frons meer
Als Robin binnenkomt, merkt hij dat Marieke zich niet aan haar belofte heeft gehouden. De sfeer is anders, beter. Het ‘MT’ is ontspannen, Robin ziet voor het eerst in lange tijd op geen van de voorhoofden een frons. Chef-kok Johan neemt het woord: ‘Robin, Marieke heeft ons net blij gemaakt. Ze vertelde dat we weer een baas krijgen en wij eindelijk weer mogen gaan doen waar we goed in zijn. Zeg alsjeblieft dat ze gelijk heeft!’
Vanaf nu ook in de Voorverkoop! Mijn nieuwste boek ‘Wouter in Vegas!’ Bestellen kan HIER!
Volg me op instagram voor horeca-updates, schrijf je in voor mijn nieuwsbrief
