Communicatie en duidelijkheid over wie waar verantwoordelijk voor is, dat zijn in veel (horeca)bedrijven de hete hangijzers. Er wordt óf niet overlegd, óf er wordt te veel overlegd maar meestal wordt er over de verkeerde dingen, met de verkeerde mensen overlegd. Er ontstaat dan een vacuüm. Medewerkers met een paar maanden ervaring praten mee over de strategie van het bedrijf (‘Ja maar ík vind….) mensen die moeten aansturen, bemoeien zich met zaken achter de schermen en ondernemers die al jaren niet meer achter de bar hebben gestaan, bemoeien zich met details tot en met de plek waar de citroentjes moeten staan. Het is niet constructief, niemand wordt er blij van en aan het eind van een meeting weet nog steeds niemand waar hij of zij aan toe is. Het leidt tot stilstand op een moment dat er beweging nodig is.
Ik bepaal de bestemming, samen kijken we hoe we er komen
Ondernemer Jeroen zag tijdens zijn vakantie het licht, nam het roer weer in handen zei vorige week tegen zijn bedrijfsleider: ‘Je moet het zo zien Saskia, ik bepaal voortaan weer de bestemming en samen kijken we dan wel hoe we er komen en wie we meenemen. Maar de bestemming is mijn afdeling en dat ga ik weer helemaal zelf doen.’ Vervolgens maakte hij helder waar hij graag naartoe wil komend seizoen: Een prijsverhoging van 5%, dubbel zoveel vegetarische gerechten, veel betere en snellere service, meer training van het team door de shiftleaders en een veel betere opvolging van reviews en social posts online. Ook wil hij voortaan iedere dag een helder verslag van de dag ontvangen met suggesties ter verbetering voor de volgende dag.
Saskia was er even stil van. Tot nu toe had ze over alles mee mogen denken en had ze bijvoorbeeld een prijsverhoging steeds kunnen voorkomen door op Jeroen in te praten. Ook zag ze die menukaart en die trainingen niet zitten. Waar moest ze die tijd vandaan halen? Ze voelde zichzelf voor het blok gezet: ‘Jeroen, dat soort dingen overleggen we toch altijd, we doen het toch samen? Ik kan nu geen kant meer op.’
In corona zijn we het kwijtgeraakt
Jeroen had deze reactie wel verwacht en bleef heel rustig. ‘Saskia, ik heb hier tijdens mijn vakantie lang over nagedacht en ik denk gewoon dat ik het in de coronajaren een beetje ben kwijtgeraakt. Ik ben heel blij met je maar ik heb veel te veel van je gevraagd. Ik heb je overal bij betrokken maar uiteindelijk ben ik vergeten dat ik hier de ondernemer ben en dat het uiteindelijk mijn geld en mijn risico is. Daar kan ik jou helemaal niet verantwoordelijk voor maken. Jij bent verantwoordelijk voor de uitvoering en ik moet zorgen dat ik jou daarbij ondersteun en samen met jou plannen maak waar jij mee uit de voeten kan. Maar de richting moet ik bepalen en dat ga ik ook weer doen.’
Eindelijk heeft ze haar baas terug
Een paar dagen later wist Saskia niet of ze nou had gewonnen of verloren. Ze had de afgelopen jaren steeds meer op zich genomen en mensen vroegen haar al of ze soms aandelen in de zaak had. Niet dat ze dat wilde maar het was zo gegroeid. Ze wilde Jeroen graag helpen maar wist ook niet altijd hoe ze dat moest doen. Nu de richting weer door Jeroen was bepaald, voelde ze ook opluchting en kon ze weer een beetje ontspannen. Maar het voelde ook alsof er iets van haar werd afgepakt. Het eerste gesprek gisteren was in ieder geval positief. Wel wat onwennig maar ook wel fijn. Ze had voor het eerst in jaren weer het gevoel dat ze zelf een baas had en die had ze eigenlijk best wel gemist.
Kom met je kernteam naar de terras kick-off in Bakkum op 3 april, Bestel hier je EarlyBird ticket tegen een kortingstarief.
Start 2023 goed en bestel het pakket 2023 met de Jaarkalender én mijn vier laatste boeken, samen voor €42,50 inclusief verzendkosten!
Volg me op instagram voor horeca-updates, schrijf je in voor mijn nieuwsbrief
