Ik weet als gast heus wel hoe je me noemt tegen collega’s nadat ik bij je heb geklaagd over de smaak van een gerecht, of de kwaliteit van de zogenaamde cappuccino. Als ik het al niet zelf heb gehoord, dan merk ik het wel aan je, maar ook aan al je collega’s die na de klacht aan mijn tafel komen. Jullie noemen mij ‘die lul aan tafel acht.’
Was thuis gebleven!
Voor jou is het ook niet leuk… Zo’n man die dan op een soort van grappige manier gaat zeggen wat er allemaal aan scheelt. ‘Normaal doe ik niet zo moeilijk hoor, maar….’ Nou, doen dat dan nu ook niet. Alsof je thuis altijd alles perfect hebt, was daar dan gebleven. En dan ook een paar minuten later weer poeslief doen en net alsof er niks is gebeurd. Ik wil best gratis koffie geven, maar ik heb dus echt geen zin om nu heel gezellig aan die tafel te gaan kletsen. Zal er straks wel weer iets anders mis zijn, ik blijf netjes op afstand, aan mij zal het niet liggen verder.
Hakken in het zand
Ik snap je best en Ik neem het je niet kwalijk. Ik vind het niet handig van je, maar dat is wat anders.
Misschien is het een ego-dingetje; dat je het gewoon niet leuk vindt om kritiek te krijgen en dat je gewend bent dan je hakken in het zand te gooien. Zou ik wat aan doen als ik jou was, schiet je niet zoveel mee op. Maar misschien is het wat anders. Misschien is dit wel de manier waarop jullie altijd een cappuccino maken of gerechten serveren. In dat laatste geval zit ik gewoon op de verkeerde plek. Dat kan. Dan bèn ik ook gewoon die lul aan tafel acht!
Jarentachtigwinkel
Ik ging er dan ten onrechte vanuit dat ik bij jullie wel het een en ander mocht verwachten van de service en van het eten en drinken. Niet alleen de uitstraling van jullie restaurant, maar ook de prijzen hebben mij, onterecht blijkt achteraf, het gevoel gegeven dat jullie meespelen in de eredivisie van de horeca. Sorry, mijn fout. Had ik niet zomaar vanuit mogen gaan. Jullie zijn gewoon een jarentachtigwinkel die nooit aan vernieuwing heeft gedaan, en jullie gasten vinden dat prima. Excuses dat ik er even was, ik zal niet meer terugkomen.
Horecamensen zijn er soms best goed in om hun kop in het zand te steken. Alsof een gast met een klacht die je doodzwijgt, niet overal zijn ervaring gaat vertellen. Waarom vindt iedereen klagende gasten nou zo vervelend, en waarom ziet niemand de uitdaging in van het blij maken van een ontevreden gast. En bovendien, waarom moet een gast betalen voor koude koffie, een cappuccino zonder schuim of een salade zonder smaak? Misschien heeft die gast wel gewoon gelijk!
