De ondernemer uit de studentenstad die ik sprak was eigenlijk heel nuchter: ‘Jonge studerende mensen werken helemaal niet zo voor het geld, het is meer een sociaal evenement waar achteraf ook nog wat geld tegenover staat. Samen met leuke mensen iets leuks doen waar je energie van krijgt op een plek waar alles goed is geregeld. Vooral geen gezeik en heel veel duidelijkheid! Voor, tijdens en na het werk tijd met elkaar doorbrengen, het leven én het werk vieren.
Ik kan wel maar ik wil niet
Sommige medewerkers hebben best veel van wat we vroeger noemden: ‘beschikbaarheid’ maar hebben helemaal geen zin om al die tijd te besteden aan zoiets secundairs als werk. Tenzij die dagen leuk zijn omdat er dan ook vrienden werken of omdat er dan een evenement is. Extra bijverdienen is vaak helemaal niet doorslaggevend omdat geld een minder grote rol speelt in hun leven. Niet alles draait om geld, veel horecaondernemers vinden dat moeilijk om te begrijpen en daarom is geld vaak hun enige argument om medewerkers te werven.
Wij luisteren heel goed naar onze mensen en vooral naar de mensen die nog niet bij ons werken. Wat moeten wij allemaal doen om daar onze eisen tegenover te stellen? Wij hebben namelijk best harde regels. Iedereen moet gemiddeld 2 dagen werken en ook de feestdagen worden eerlijk verdeeld. Dat gaat allemaal goed omdat wij daar een pakket tegenover stellen waar iedereen zin in heeft. Dat zit niet alleen in een droge lijst met secundaire arbeidsvoorwaarden, dat zit ‘m vooral ook in de cultuur en in het feit dat wij dit met elkaar ook echt op deze manier willen. Voor ons zijn medewerkers als het erop aankomt net even wat belangrijker dan gasten. Daar zit denk ik de kern. Als je erbij bent, dan ben je familie. En niet onder leiding van een dominante oom of opa maar op basis van gelijkwaardigheid.’
nieuwe dynamiek
Het levert een interessante, voor veel ondernemers nieuwe dynamiek op, omdat de ultieme consequentie dan dus ook verandert. In ouderwetse verhoudingen zou je op een bepaald moment kunnen zeggen: ‘Dan houd ik het in van je loon!’ of nog erger: ‘Dan ontsla ik je!’ Maar op de generatie waar deze ondernemer mee werkt maakt dat helemaal geen indruk, die halen daar hun schouders over op. Zij voelen in geen enkele vezel van hun lijf de spanning van traditionele arbeidsverhoudingen en hebben veel meer oog voor hun rol en betekenis in het team en in de maatschappij dan voor de wensen van de werkgever. Aan wispelturigheid en chaos hebben ze een hekel en steken dat ook niet onder stoelen of banken: ‘Nou, je hebt het wel weer kut voor mekaar vandaag!’ Aldus een achttienjarige weekendhulp op haar derde werkdag tegen haar baas. Er zit geen kwaad bij: ‘O sorry, ja dat vind ik nou eenmaal!’
Medewerkers lijken op gasten
In de praktijk blijkt het allemaal een stuk lastiger dan op papier maar toch moet je concluderen dat medewerkers dezelfde ontwikkeling doormaken als veel gasten. Alles draait bij mensen van vandaag om service, de mate waarin het hen gemakkelijk wordt gemaakt. Het moet allemaal piekfijn in orde zijn en heel erg goed georganiseerd. Ook medewerkers zijn service afhankelijk, ook medewerkers merken dat zij ‘zelf nadenken’ voor een groot deel hebben afgeleerd doordat technologie en ontwikkeling hen bij alles in het dagelijks leven helpen. De wereld waarin tieners van nu zijn opgegroeid lijkt in niets op de wereld van de tachtiger en negentiger jaren waarin veel ondernemers van nu groot werden. Dan heeft het dus ook niet veel zin om het de hele tijd over ‘vroeger’ te hebben maar zit er niks anders op dan je te verdiepen in nu.
Sinds januari 2022 verstuur ik iedere maand een doos vol inspiratie, handvatten, voorbeelden en methodes om mee vooruit te gaan. Via deze link kan je een abonnement afsluiten.
Volg me op instagram voor horeca-updates, schrijf je in voor mijn nieuwsbrief.
