Eigenlijk een te dure en te exclusieve zaak om in je eentje in je korte broek, op slippertjes even wat te lunchen. Bezweet steek ik mijn hoofd door de deuropening om aan de ober te vragen of ik in de hoek van het terras op de bank mag gaan zitten. Er is voor zes gedekt, dus een ‘nee’ had ik begrepen. De achteloosheid waarmee hij me zonder me aan te kijken toestemming geeft, is opmerkelijk. Tijdens een horecatour ben ik blij met dit soort momenten, daar ben ik voor onderweg. Een heel andere beleving dan privé wat eten.
Schaduw
In de hoekbank op het terras zoek ik de plek met de meeste schaduw. Met mijn rug tegen de gevel profiteer ik maximaal van het zonnescherm dat half is neergelaten. Het is een van de warmste dagen van het jaar, tegen de dertig graden. Of ik iets wil drinken. Ik bestel een grote fles water met bubbels die zonder koeler wordt gebracht. De ober schenkt een van de zes glazen die zijn ingedekt halfvol, en laat alle couverts liggen waar ze liggen. Dat scheelt straks weer moet hij gedacht hebben in deze hitte. Ik krijg amper aandacht en voel me wat ongemakkelijk. Ik mompel wat over ‘voorproeven, uitproberen, binnenkort terug…’ de ober zegt dat ik gelijk heb.
Ik schenk mezelf nog wat water bij en zet de fles naast me op de grond. In de schaduw. Ik heb de kaarten inmiddels gekregen. Een lunchkaart, een dinerkaart en een wijnkaart. Ik besluit twee kleine hapjes van de dinerkaart te bestellen. In de kaart staat dat het hier goed gebruik is om in ieder geval een gerechtje te bestellen dat je nooit eerder at. Daar heb ik hulp, en in ieder geval vertaling voor nodig, want misschien houd ik me anders niet aan de aanbeveling. Die uitleg komt. Zakelijk, zonder emotie. Een vertaling. Ik kies dus maar het gerechtje dat me ook in het Nederlands het minst zegt.
Prostituees
De hapjes komen binnen vijf minuten op tafel. Ben ik blij mee. Ik zit daar in mijn eentje aan die hele grote gedekte tafel weliswaar in de schaduw, maar toch ook een beetje ongemakkelijk. De prostituees in de panden die aan dit terras grenzen hebben met dit warme weer veel bekijks van behoeftige heren die zogenaamd onopvallend zes keer heen en weer lopen. Zo maak ik onbedoeld deel uit van een zomers schouwspel langs de kade. Ik moet er een beetje om lachen in mezelf. Het eten was, moet echt gezegd, zalig. Subtiel, mooi, lekker. Geweldig. Ik geniet er echt van en overweeg een snelle espresso tot besluit.
Naast mijn lounge zithoek, staat een wat hogere lange bartafel op het terras. Krukken eraan, en niet bezet. Bij binnenkomst twijfelde ik heel even daar te gaan zitten, maar het leek me niet gemakkelijk. Nu komt er een dame zitten. Zij is ook alleen, maar ik heb het vermoeden dat ze hier werkt. Ze heeft nog wat vrije tijd voor haar dienst begint, dus ze stalt op de tafel haar telefoons, agenda, schrijfwaren en een mapje uit. Dan staat ze op, en loopt naar binnen om direct weer terug te komen. Ze heeft het zonnescherm opgehaald, ze zat niet in de zon. En dat wilde ze natuurlijk wel, zo aan het begin van haar dienst.
Eigenaarschap
Ik besluit, nu vol in de zon(!), geen espresso te bestellen maar vraag om de rekening. Bij het brengen daarvan vraagt de ober of ‘de proef geslaagd’ was. Ik ontwijk de vraag en zeg dat het heel goed heeft gesmaakt. Ik reken veertig euro af. Ik kom hier nooit weer. Deze zaak is van niemand. Zo voelt het althans. De actie met het zonnescherm zal ik nooit meer vergeten. Hoe gek het ook klinkt, ik ben echt blij dat ik het mocht meemaken. Om te voelen hoe het is, als er niet voor je wordt gezorgd.
De blogs van Wouter zijn gebundeld in het boekje ‘Dit is mijn wijk niet…!’ en te bestellen via DEZE WEBSITE
